محافظت از حیوانات در پارک های ملی
یکی از اصلی ترین راه هایی که دولت ها می توانند در حفظ حیات وحش کمک کنند ، کمک به حفاظت از زیستگاه های حیات وحش است. بسیاری از دولت ها دارای پارک های ملی هستند که فعالیت هایی مانند شکار ، استخراج معادن ، کشاورزی و ماهیگیری در آنها غیرقانونی است. بیشتر اوقات در این مناطق از پیشرفت جلوگیری می شود یا بسیار محدود است.
اولین پارک ملی پارک ملی یلوستون در ایالات متحده بود. رئیس جمهور اولیس اس. گرانت در سال 1872 آن را به یک پارک ملی تبدیل کرد. امروزه 58 پارک ملی وجود دارد که بیش از 200000 کیلومتر مربع از اراضی ایالات متحده را پوشش می دهد. در سراسر جهان ، بیش از 100 کشور وجود دارد که با هم بیش از 1000 پارک ملی و حیوانات وحشی را محافظت می کند.
پرورش اسیر
در برخی موارد ، زیستگاه های گونه های خاص تا حدی تخریب شده است که حیوانات دیگر نمی توانند در طبیعت زنده بمانند. خوشبختانه ، در برخی موارد باغ وحش ها گونه ها را حفظ کرده و به آنها کمک کرده اند تا در زمان اسارت جمعیت خود را افزایش دهند.
یک نمونه از آن اوریکس عربستان است. در اوایل دهه 1970 گیاه اوریکس تقریباً منقرض شد. آخرین اوریکس توسط باغ وحش ها نجات یافت و حیوان در طبیعت منقرض اعلام شد. از طریق برنامه های پرورش اسیر جمعیت افزایش یافت. مقداری اوریکس دوباره به طبیعت رها شد. در سال 2011 اوریکس عربستان اولین حیوانی بود که با موفقیت از لیست 'منقرض شده در وحشی' به لیست 'آسیب پذیر' منتقل شد.
خرس سیاه آمریکا
پیگیری جمعیت حیوانات
بخش مهمی از حفاظت از حیوانات شامل پیگیری جمعیت حیوانات است. این به دانشمندان کمک می کند تا بدانند جمعیت در حال افزایش است یا در حال کاهش است. دانشمندان از چند روش برای امتحان و درک جمعیت حیوانات استفاده می کنند.
بعضی اوقات دانشمندان با رفتن تعدادی از مردم به منطقه ای ، جمعیت ها را ردیابی می كنند و به شواهد فیزیکی مانند رد حیوانات ، گودالها یا سوراخ ها و محل های تغذیه می پردازند. این روش می تواند افراد و زمان زیادی را به خود اختصاص دهد ، اما گاهی اوقات تنها گزینه موجود است. همچنین هنگام ردیابی حیواناتی مانند ببر یا کرگدن می تواند خطرناک باشد.
روش دیگر برای ردیابی حیوانات ، برچسب گذاری آنها با فرستنده ها است. با فرستنده ها دانشمندان می توانند حرکات حیوانات از جمله الگوهای مهاجرت را ردیابی کنند. فناوری امروز باعث شده که فرستنده ها بسیار کوچکتر باشند. می توان آنها را در زیر پوست حیوان قرار داد یا حتی بلعید. برخی از فن آوری های پیشرفته ردیابی از GPS استفاده می کنند و به دانشمندان امکان می دهد مکان دقیق حیوان را ردیابی کنند.
برای ردیابی حیوانات از دوربین های کنترل از راه دور نیز استفاده می شود. این دوربین ها در یک محفظه واضح و ضد آب قرار دارند و اغلب به درختی نزدیک محل تغذیه یا مسیر حیات وحش متصل می شوند. آنها از سنسورهای حرکتی استفاده می کنند که هنگام عبور از حیوانات عکس می گیرند.
قوانینی برای حمایت از حیوانات
راه دیگری که دولت ها می توانند در حمایت از حیوانات کمک کنند ، قوانینی است که کشتن یا صدمه زدن به گونه های در معرض خطر را غیرقانونی می داند. قوانین و معاهدات بین المللی بسیاری وجود دارد که از حیوانات محافظت می کند. افرادی که این حیوانات محافظت شده را آزار می دهند یا می کشند می توانند مدت طولانی به زندان بروند و جریمه های سنگینی بپردازند. متأسفانه هنوز برخی کشورها هستند که معاهدات را امضا نکرده اند و یا قوانین را با مجازات های سنگین اجرا نمی کنند.
حقایق جالب درباره حفاظت از حیات وحش